z nietypowości sensorycznych to zapach kapusty kiszonej - złość, wstręt, strach, odruchy wymiotne w mniej niz 5 sekund :P - graal w nekropoliach HOMM to powinien być generator kapusty kiszonej

W moim otoczeniu coraz częściej pojawia się hasło Spektrum autyzmu i mam pewną o nim wiedzę, iż wydaje mi się, że nie ulegam już stereotypom słysząc 'autyzm' w rozmowach. A że dobra diagnoza to połowa sukcesu w rozumieniu swojej przypadłości to... dobrego życia Dru :)

Sam od kilku miesięcy zacząłem interesować się tym tematem i częściowo analizować swoje zachowania. Zarówno te w dzieciństwie jak i teraźniejsze. Nie zwróciłem się jeszcze nigdzie w celu postawienia diagnozy, ale od niedawna o tym myślę.
Życzę sukcesów w walce ze słabościami, trzymaj się :)

No i tak naprawdę przed październikiem jakby mi też ktoś tak powiedział, że ta osoba ma autyzm to też miałbym przed oczami upośledzonych, niemówiących, walących o ścianę ludzi.

Ciekawostka empiryczna, większość autystów, jakich poznałem, jest ekstrawertyczna, bo bycie w spektrum nie oznacza automatycznie bycia introwertykiem, jak się chyba trochę utarło.

jak np. histeryczna niechęć do zamykania kart w przeglądarce, bo mogą się kiedyś przydać.

niepopularność wśród dresów

to jest tylko środek do celu

popularnymi rozrywkami jak alkohol i seks

Mam wrażenie, że moje doświadczenia wiążą się z lustrzanym odbiciem stereotypów

Pasuję do stereotypów jak dziwactwo, pretensjonalność, związana z tym niepopularność wśród dresów, np. w szkole podstawowej i na forach turniejowych HoMM, pedanteria, okazjonalne konflikty, problemy ze studiami mimo wcześniejszych sukcesów...

Jak raz powiedziałem psychologowi, że nie czuję się przekonany do jego diagnozy, to zerwał współpracę.

Inni wzruszali ramionami, mówiąc że diagnoza nie jest mi potrzebna i mieli sporo racji – to jest tylko środek do celu, (...)

Tymczasem stereotypowy wspólny mianownik obu grup, czyli ścisłowców i autyków, to chyba tylko stereotyp – niedobór empatii chyba już nie jest kryterium diagnostycznym, tak jak np. zaburzenie motoryki, i nie słyszałem, żeby tu była jakaś dodatnia korelacja. Podobnie mam wrażenie, że stereotyp niskich umiejętności społecznych ścisłowców to stereotyp i morze brać się z resentymentu: (...)

1) brania za umiejętności społeczne zainteresowania popularnymi rozrywkami jak alkohol i seks; zresztą nie znam dowodów, że np. u programistów to jest rzadsze;

2) naiwnego wyobrażenia o ludzkim życiu jak o grze komputerowej, w której różni ludzie mają różne talenty, ale mają ich tyle samo; różnice w ich liczbie to trochę tabu, na szczęście trochę naruszane przez dzisiejszego jubilata – Jezus z Nazaretu zasłynął m.in. przypowieścią o talentach.

Mam nadzieję, że społeczeństwo się oduczy podwójnych standardów, np. zabierania małych dzieci w miejsca publiczne i agresywnych, histerycznych reakcji na upomnienia.

Jakby psycholodzy mieli zrywać współpracę za każdym razem kiedy ktoś jest nieprzekonany co do diagnozy to szybko wylądowaliby na bezrobociu, więc pozwolę sobie na sceptycyzm odnośnie okoliczności :P

Czyli po prostu tej diagnozy nie chcesz? Dalej piszesz o tym jak ludzie błędnie postrzegają SA, ale mnie się wydaje, że to Ty masz z tym problem. Z tego czy innego powodu nie podoba Ci się potencjalne bycie w spektrum a cała reszta to copium.

Niemniej jeśli dalej chcesz to wszystko trywializować to Ci tego nie zabronię...

A teraz zwrócę Ci uwagę jako moderator, że nie podoba mi się brak szacunku wobec odmienności względem Ciebie jaki wkrada się do Twoich postów. Świat wcale tak nie działa, że jak ktoś się z Tobą nie zgadza to jest pospolitym troglodytą.

Same, gdzie tu widzisz podwójne standardy? I z ciekawości, co według Ciebie rodzice powinni robić z małymi dziećmi? Trzymać je w piwnicy aż nauczą się szanować cudzą ciszę?

Już tłumaczę: ktoś głośno gadający i puszczający krzyk dziecka z głośnika to cham i prostak, za to człowiek przychodzący z małym dzieckiem to święta krowa, a chamstwem i prostactwem godnym chłosty jest upomnienie. Rodzice powinni żyć i dać żyć – ich wolność kończy się tam, gdzie zaczyna się cudza, np. nie zabierać małych dzieci do autobusów ani sklepów. Jeśli kogoś nie stać na to, żeby dziecko nie przeszkadzało innym, to nie powinien go robić.

Podejrzewano u mnie SA parokrotnie – tak zgadywało i kilku specjalistów, i znajomi, i obcy ludzie w internetach; nie zdziwię się, jeśli trochę ludzi na Grocie miało podobne domysły. Pasuję do stereotypów jak dziwactwo, pretensjonalność, związana z tym niepopularność wśród dresów, np. w szkole podstawowej i na forach turniejowych HoMM, pedanteria, okazjonalne konflikty, problemy ze studiami mimo wcześniejszych sukcesów...

Jak raz powiedziałem psychologowi, że nie czuję się przekonany do jego diagnozy, to zerwał współpracę. Inni wzruszali ramionami, mówiąc że diagnoza nie jest mi potrzebna i mieli sporo racji – to jest tylko środek do celu, a ja mam już wsparcie i papier dawałby mi głównie wstęp do pewnych kręgów, np. legitymację do reprezentacji, a tego nie potrzebuję.

Mam wrażenie, że SA stało się trochę modnym tematem w mediach i społeczeństwo go odkrywa, ale to się może zmienić – podobnie tematy anoreksji i dysleksji mogły trochę ucichnąć. Obecny trend może mieć skutki uboczne, ale widzę też pozytywy, np. lepsze standardy w miejscach publicznych, np. ciche godziny w sklepach i ciche msze. Mam nadzieję, że społeczeństwo się oduczy podwójnych standardów, np. zabierania małych dzieci w miejsca publiczne i agresywnych, histerycznych reakcji na upomnienia.

To jest o wiele bardziej złożony problem niż Ci się wydaję.

A skąd wiesz, jak mi się wydaje?

Wydaje mi się, że do diagnozy są fachowe narzędzia, dlatego trudno mnie przekonać bez nich, zwłaszcza jeśli przesłanki są głównie stereotypowe, a podanych przez Ciebie problemów nie mam i chyba nigdy nie miałem. Test AQ robiłem ze 4 lata temu i nie pamiętam wyniku, ale widocznie był za niski, żeby mnie przekonać.

Moda coś do tego wszystkiego ma – plusy jak większa świadomość społeczna, ale też minusy jak plaga autodiagnoz.

Natomiast dużym zaskoczeniem było zjawisko nadwrażliwości sensorycznej. Wyjaśnia, dlaczego zawsze wszystko mi przeszkadza (drapie, swędzi, uwiera), jak też wrażliwość na dźwięki. Z tego powodu byłem zawsze niewyspany, bo budził mnie najmniejszy szmer.

Teraz zabunkrowałem się w wynajętym mieszkaniu, które jest ciche, ciemne i ogólnie urządzone po mojemu. Gdziekolwiek indziej czuję się źle, dlatego unikam podróży, a już na pewno wypadów pod namioty czy noclegów z większą grupą. Stworzyłem sobie idealne środowisko do życia i pracy, ale cierpią na tym kontakty społeczne.

Też trzeba mieć ku temu możliwości. Nie każdy może wynająć samemu mieszkanie i pracować, gdzie chce, na własnych warunkach. Ale dla mnie był to najważniejszy cel, który udało się zrealizować.