Wiedźmin popatrzył na karczmarza, który, z mgłą w głowie, podniósł się i wrócił do swoich obowiązków. Śmiertelnik niczego nie będzie pamiętać. Nikt nie będzie pamiętać jego wizyty. Mógł nawet zostać dłużej, żeby napić się piwa, czego nie robił od lat.
"Dziesięć lat - pomyślał Cień, wbijając oczy w kubek. - Minęło tylko dziesięć lat. Pomyślałbym, że więcej".
Przez głowę przemknęły mu wspomnienia nie kończącej się szamotaniny w nicości, która była jego więzieniem - więzieniem będącym częścią jego wroga, a zarazem przyjaciela. Myślał, że już nigdy nie postawi nogi na ziemi.
"Dziesięć lat. - Pociągnął następny łyk piwa i nie mógł powstrzymać uśmiechu. - Niewysoka cena, prawdę mówiąc, za to, co zyskałem. Śmiesznie niska cena".
Cień podniósł rękę do głowy, gdy przeszył ją ostry ból. Był krótkotrwały jak inne, których doświadczał od czasu powrotu i zapomniał o nim natychmiast, gdy przeminął. Pociągnął następny łyk. Nic nie zepsuje mu chwili triumfu, zwłaszcza nie przelotny, nic nie znaczący ból.

Musi być dosyć światła, żeby przy nim widzieć ciemność.